در مخزن موزهٔ بزرگ خراسان شمار زیادی شیء پراکنده نگهداری می‌شود که کمی پیش‌تر متعلق به موزهٔ ملی ایران بوده است. بیشتر این اشیا توقیفی است که عموما از قاچاقچیان آثار باستانی به دست آمده و تقریبا از محل کشف هیچ یک اطلاعی روشنی در دست نیست. در میان این اشیا دو لنکه در چوبی هست که دو لوح کتیبه، در بالا و پایین منبت کاری شده و حاوی اطلاعاتی است که محل کشف آن را روشن می‌کند. این کتیبهٔ ثلث به علت مغلوط بودن متن و رعایت نکردن ترتیب کلمات و همچنین تداخل واژگان فارسی در متنی عربی به رغم سادگیِ ترکیب دشوارخوان است. با این حال پس از بازخوانی مشخص شد این در به بنای امامزادگانی تعلق داشته که فرزندان امام هادی (ع) خوانده شده‌اند و مدفنشان در روستای هفت تن یکی از روستاهای دهستان بهرستاق، بخش لاریجان در شهرستان آمل تعلق داشته است. البته منوچهر ستوده در از آستارا تا استراباد (ج ۴، ۲۵۱) این مقبره را مدفن هفت پسر «ویشتاسپ جلالی» کشته شده در جنگ با «میر کمال‌الدین بن میرقوام‌الدین» (از دودمان مرعشیان طبرستان در اوایل سده نهم) دانسته است. گمان می‌رود در سال ۱۳۹۲ که هیات امنای امامزاده به منظور اخذ مجوز نوسازی بنا از میراث فرهنگی وقت، عمدا بخشی از ساختمان کهن امامزاده را شبانه تخریب کردند این در به سرقت رفته و اندکی بعد توقیف شده به همین سبب سر از مخزن موزه ملی و سپس موزهٔ بزرگ خراسان درآورده است. می‌گویند بنای پیشین متعلق به عصر قاجار بوده اما تاریخ درج شده بر در ۹۸۱ق را نشان می‌دهد.
متن کتیبه چنین است:
(لنگه راست بالا، تصویر ۲): «امام زادوهای [امام‌زاده‌های] واجب‌التعظیم و التکریم/ امام زاده نبیی [نبی] و ولی و مالک و معصوم و کنانه»
(لنگه چپ بالا، تصویر ۳): «و یسعه و خدیجه ایشان فرزندان هادی بن موسی الکاظم اند/ صلوات الله علیه و علیهم اجمعین برحمتک»
(لنگه راست پایین، تصویر ۴): «وقف‌کنندهٔ هذه الباب خواجه کمال‌الدین بن خو[ا]جه/ رزین کمرمونی [؟] المعروف بصالحاتی فی تاریخ سنه ۹۸۱».
(لنگه چپ پایین، تصویر ۵): «عمل استاد شرفالدین بن نقالباشانی [؟]/ و یادگاری خاتون بانو و حسین زرین کمر[مونی؟] و خواجه یعقوب بانی امامزاده [و ؟ ؟]».
وبگاه تاریخ‌پژوهی و نظریه‌پژوهی معماری و هنر
