مبحث هویت فرهنگی به عنوان یکی از مؤلفه‌های استقلال، توانمندی، استواری و میزان سهم هر کشوری در صورت‌بخشی به فرهنگ جهانی مطرح می‌شود. از این‌رو، مطالعة اینکه‌ اساساً چنین هویتی تا چه میزان وجود دارد و چگونه می‌تواند در معماری به منصة ظهور برسد، از اهمیت بسزایی برخوردار است. در مقالة حاضر ضمن پرداختن به مباحث کلی در زمینة هویت، ورود مدرنیته و معماری مدرن به ایران و نحوة مواجهة ایرانیان با شرایط اندیشگی و هنری جدید مورد تأمل قرار می‌گیرد. نکتة قابل توجه اینست که غالب بناهای مدرن در ابتدای ورود مدرنیسم به ایران توسط معماران ارمنی طراحی و ساخته شده است. چالش‌ دغدغة هویت در آثار معماری دورة اوّل و دوم پهلوی به شیوه‌های مختلف در آثار معماری این دوران هویداست. پس از انقلاب اسلامی، این دغدغه با تاکید بر اسلامی بودن معماری تشدید می‌شود. مداقه بر دیدگاه‌ها و تجربة عملی فرهاد احمدی، از معماران مطرح چهار دهه اخیر کشور، که طرح هویت در آنها آشکار است، قابل توجه است. هدف یافتن پاسخی برای این سؤال است که کدام یک از وجوه معماری ایران جزو عناصر پایدار و هویتی آن هستند و هویت مورد نظر حاصل کدام مؤلفه‌های فرهنگی نظیر ملیت، دین، زبان، تاریخ، جغرافیا، بستر زمانی و مکانی و... است؟ این مطالعه با روش توصیفی – تحلیلی از طریق جمع‌آوری داده‌های کتابخانه‌‌ای و میدانی انجام شده است.

– دریافت مقاله:

https://www.academia.edu/44371050/The_Identity_Concern_in_Contemporary_Architecture_of_Iran_40_Years_of_Theoretical_and_Practical_Experiments_in_the_Works_of_Farhad_Ahmadi