چند نوشتۀ مهم دربارۀ تاریخ معماری
اندرو لیچ
گرایش سالیان اخیر به کشف احوال فکریِ مورخان معماری به بینش‌های مهمی دربارۀ ابزارهایی انجامیده است که مورخان معماری به وسیلۀ آنها در حوزۀ تاریخ معماری مساهمت کرده‌اند. رِنِر بَنِم Banham، سر جان سامرسن Summerson، هنری راسل هیچکاک Hitchcock، پفسنر Pevsner، زوی Zevi، کالین رو Rowe، مانفردو تافوری Tafuri و دیگران پس از مرگشان موضوع تحلیل‌هایی دربارۀ ارتباط تألیفاتشان با عمل معماران و نظریه‌پردازان و مورخان معماری روزگار خود بوده‌اند. کتاب پانایوتیس تونیکیوتیس Panayotis Tounikiotis به نام تاریخ‌نگاشتِ معماری مدرن (۱۹۹۹) The Historiography of Modern Architecture تحقیقی اساسی دربارۀ تاریخ‌نگاشتِ مدرنیسمِ معماری است. همچنین است کتاب تاریخ‌های حالِ بلافصل (۲۰۰۸) Histories of the Immediate Present از آنتونی ویدلر ، که با ژرف‌نگری و زیرکی، آثار این چهار مورخ مؤثرِ عمدتاً پس از جنگ جهانی دوم را که همچنان درگیر مجادلات معماری معاصر بودند بررسی کرده است: امیل کاوفمان Kaufmann، کالین رو، بنم، تافوری.
در ژانْری اندک متفاوت، کتاب تئوری معماری مدرن (۲۰۰۵) Modern Architectural Theory، از هری فرانسیس مالْگرِیْو Mallgrave، از مهم‌ترین مطالعات مضمونی در تاریخِ فکریِ معماریِ بیست سال اخیر است. این کتاب به آنچه در کتاب معتبر تاریخ تئوری معماری (۱۹۸۵) History of Architectural Theory نوشتۀ هانوـ والتر کروفت Hanno-Walter Kruft آمده نکته‌های مهمی افزوده است. تافوری، در تئوری تاریخ معماری (۱۹۶۸) Teorie e storia dell’architettura، ارزیابی گسترده‌ای از تغییر مقامِ تاریخ در فرهنگ معماری از سدۀ پانزدهم میلادی به بعد به دست داده و در همان حال، ملاحظاتی نظری دربارۀ ابزارها و وظایفِ مورخ در همان فرهنگ عرضه کرده است. این تحقیق، که تأملی است نظری در کار و بار مورخ معماری، در این حوزه همچنان بی‌رقیب است.
Andrew Leach. What Is Architectural History? Cambridge: Polity, 2010, p. 6.
وبگاه تاریخ‌پژوهی و نظریه‌پژوهی معماری و هنر
