نظریۀ سیاسی دربارۀ معماری به ما چه می‌آموزد و از توجه دقیق‌تر به معماری چه چیز عاید نظریۀ سیاسی می‌شود؟ مقالات این کتاب از فرضی رایج آغاز می‌شود: اینکه معماری صرفاً پس‌زمینۀ زندگی سیاسی نیست، بلکه به نوبۀ خود نوعی نیروی سیاسی است. نویسندگان هر کدام از مقالات، به نحوی منحصربه‌فرد، قصد داشته‌اند وجهی از این مدعا را تصدیق کنند و نشان بدهند که چگونه تفکر ما دربارۀ سیاست را می‌شود با اندیشیدن به محیط مصنوع غنا بخشید.

در این مجموعه چهار خط مشی پژوهشی را دنبال کرده‌اند: جستجوی روابط میان معماری و رژیم‌های سیاسی؛ بررسی اینکه معماری چگونه می‌تواند بنیادِ قلمرو اخلاق و سیاست باشد؛ آشکار کردن اینکه معماری چگونه در سیطرۀ منطق حکمرانی و اقتصاد سیاسی شهر گرفتار است؛ و پرسش از اینکه تا چه حد می‌توانیم به جایگاهی که معماری‌ـ‌مالیات دهنده در جریان‌های سرمایه دارد، به منزلۀ یک نیروی اجتماعیِ مستقل فکر کنیم.

در مجموع مقالات کتاب نشان‌دهندۀ اهمیت گسترده‌ای از رویکردهای نظری سیاسی در تحلیل معماری است؛ نیز نشان می‌دهند که در نظریۀ سیاسی، در کنار مؤسسات، قوانین، هنجارها، کنش‌ها، تصورات و گفتمان‌ها، معماری نیز موضوعی شایستۀ مطالعه است.

کتاب چهار بخش، یک مقدمه و یک مؤخره دارد: عنوان بخش اول «معماری و رژیم‌های سیاسی»، بخش دوم «معماری به مثابۀ بنیاد فضای سیاسی»، بخش سوم «معماری به منزلۀ زیرساخت: حکمرانی و اقتصاد سیاسی»، بخش چهارم «عاملیت سیاسی معماری» است. ذیل هر بخش، در مقالات، گاه از زاویه‌ای نظری و گاه با تکیه بر مصداق‌های مشخص به بسط موضوع پرداخته‌اند.

Political Theory and Architecture

Editors: Duncan Bell, Bernardo Zacka

Bloomsbury Academic, 2020

–  اطلاعات بیشتر و ملاحظۀ فهرست مطالب کتاب:

https://www.bloomsbury.com/us/political-theory-and-architecture-9781350103764/