دامنه و روش‌ها و ابزارهای تاریخ معماری
اندرو لیچ
عتیقه‌شناسان و مورخان و معماران و باستان‌شناسان مدت‌هاست که دربارۀ معماری گذشته تحقیق کرده‌اند. نظر کردن به معماری به معنای نظر کردن به بناها و شهرها، ساخته‌ها و بقایای آثار، یادمان‌های تاریخی و تندیس‌های یادمانی است و حدس زدن اینکه چگونه چنان شده‌اند که اکنون هستند. معماری آینۀ دیرپای انسان‌ها نیز هست؛ کسانی که به ساختن این آثار فرمودند، کسانی که آنها را ساختند، کسانی که در درون و پیرامون آثار زیستند. اگر پیشاپیش و بر مبنای دیگر منابع، چیزی دربارۀ اثری بدانیم، فهم اینکه چگونه و چرا آن را ساختند، دانش ما دربارۀ آن اثر را پرمایه‌تر می‌کند. از همان زمان‌باز که معماری گذشته توجه مردم زمان حال را به خود معطوف کرده، پرسش‌هایی که دانشوران و دانشجویان، در هر مرتبه‌ای، دربارۀ معماری گذشته پیش کشیده‌اند دامنه‌ای فراخ داشته است. نیز از حدود بیش از یک سده پیش که تاریخ معماری در در دانشگاه‌های آلمانی‌زبان به منزلۀ رشته‌ای تازه از تاریخ هنر سر برآورد، ابزارها و چارچوب‌های نظری و لازمه‌هایش را از مجموعه‌ای از مکان‌هاجاهای گوناگونی به عاریت گرفت؛ به‌ویژه از باستان‌شناسی و لغت‌شناسی و خود معماری. نسل‌های بعدی مورخان معماری بسیاری از این ابزارها و چارچوب‌ها و لازمه‌ها را آن‌چنان با تاریخ معماری وفق دادند که اکنون می‌توانیم آنها را به‌حق متعلق به تاریخ معماری بشماریم.
Andrew Leach. What Is Architectural History? Cambridge: Polity, 2010, p. 9.
وبگاه تاریخ‌پژوهی و نظریه‌پژوهی معماری و هنر
