نگاهی به گذشته نشان می‌دهد یهودیان کم‌وبیش در چند محله در ایران زندگی می‌کردند. یهودیان در این محله‌ها به زندگی جمعی پایبند بودند و کنیسه‌ها و مکان‌های مذهبی خودشان را داشتند. در ابتدای سکونت یهودیان در محلۀ عودلاجان تهران، با توجه به رشد جمعیتشان، دوازده کنیسه وجود داشت که دارایی خانواده‌ها و مهاجران شهرهای خاص بود و برای نیایش روزانه استفاده می‌شد. پس از انقلاب اسلامی، مهاجرت یهودیان ایرانی از بخش‌های میانی تهران به شمال آن و مهاجرت از ایران به دیگر کشورها فزونی گرفت. هم‌اکنون بیش از ده کنیسه، بیمارستان، کتابخانه، غذاخوری و غیره در محله‌های یهودی‌نشین میانی تهران وجود دارد که در دوران مدرن و ابتدای مدرن شکل گرفته‌اند. هدف این پژوهش بررسی گونه‌شناسی کنیسه‌های تهران و چگونگی پیوندهایشان با محیط است. داده‌ها با مصاحبه‌های فردی و مستندات بصری جمع‌آوری شده است. مصاحبه‌ها با گروه‌ها و جمع‌های گوناگونی صورت گرفته است که با کنیسه‌ها پیوند داشتند. به‌علاوه، تحقیقات میدانی و چند پیمایش با استفاده از پرسشنامه‌هایی که در بین جمع‌ها و دانشگاهیان پخش شده بود، سامان یافت.. در این مقاله سعی شده است وضعیت کنیسه‌ها در شهرهای گوناگون ایران به‌ویژه تهران شناسایی شود.
Narciss M. Sohrabi. "Tehran synagogues: the socio-cultural topographies and architectural typologies," in Journal of Modern Jewish Studies, October 2021, https://doi.org/10.1080/14725886.2021.1971934
- اطلاعات بیشتر و دریافت مقاله: https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/14725886.2021.1971934?scroll=top&needAccess=true
وبگاه تاریخ‌پژوهی و نظریه‌پژوهی معماری و هنر
