دریافت نسبت به مدرنیته در معماری را معمولاً در چارچوب ایدۀ «روح زمان» بیان می‌کنند، رویکری نسبت به فرمِ معماری که بنیادش باور به زمانِ پیش‌رونده است. کتابِ تأخّر این موضوع را بررسی می‌کند که معماری چطور می‌تواند با روش‌هایی شگرف و متقاعدکننده، خلاف این جریان‌های خطّی عمل کند. نویسندگان این کتاب چشم‌انداز متقاوتی را نسبت به فرم و زمان در معماری پیش می‌گذارند، چشم‌اندازی که آنْ دست قیود زمانیِ سبک را دور می‌زند که آن را «فرزند زمانه» می‌خواهد: تأخّر. به این منظور نویسندگان بر آثار و احوال سه معمار سدۀ بیستمی تمرکز می‌کنند که کیفیاتِ تأخّر را در طرح‌هایشان به ظهور رسانده‌اند: آدولف لوس، آلدو روسی، جان هیدوک. با تکیه بر نظریۀ انتقادی تئودور آدورنو و مطالعۀ او دربارۀ آثار متأخر بتهوون، نویسندگان نشان می‌دهند که چطور معماریِ این معماران کلیدی از حیث زمانی با عرف و انتظارات ناهمخوان بود و چطور تأخّر می‌تواند به منزلۀ صورتی از رهایی از بندهای زمانه عمل کند. 

نویسندگان حوزه‌های معماری، موسیقی و فلسفه را در کنار هم آورده‌اند و مثال‌های روشنگرانه‌ای از دوره‌های رنسانس و باروک مطرح می‌کنند تا نشان بدهند در معماری امروز چطور از مفهوم تأخر برای رهایی از محدودیت‌های سبکی بهره می‌برند. نتیجه بسط ظرفیت انتقادی معماری و پدید آمدن روشی جدید در تحلیل است. 

Lateness

Peter Eisenman and Elisa Iturbe

Princeton University Press, 2020

– فهرست مطالب کتاب:

Introduction

Lateness: Toward a Definition

Lateness in the Twentieth Century

Adolf Loos

Aldo Rossi

Jon Hejduk

Conclusion

– اطلاعات بیشتر:

https://press.princeton.edu/books/hardcover/9780691147222/lateness