در اواخر دهه ۱۹۶۰، درآمدهای نفتی دولت ایران را قادر ساخت تا بودجه چندین کنگره بین‌المللی معماری را تامین کند. در طی دهه ۱۹۷۰، گروهی از معماران جوان ایرانی مجموعی از رویدادهای معماری ترتیب دادند، از جمله دومین کنگره بین‌المللی معماران، IICA، که در پرسپولیس-شیراز در ۱۹۷۴ برگزار شد. این کنگره منجر به شکل‌گیری منشور حقوق اسکان (Habitat Bill of Rights) شد، منشوری نظیر CIAM که دولت ایران به نخستین کنفرانس سازمان ملل در باب سکونت‌گاه‌های انسانی در ۱۹۷۶ عرضه کرد. این مقاله نقش کلیدی IICA ۱۹۷۴ در شکل‌گیری گفتمان منطقه‌گرایی معماریانه در طراحی برای سکونت و زیستگا‌ه‌های انسانی را آشکار و انواع رویکردهای به رابطه میان سنت و مدرنیته را معلوم می کند، و مهم‌تر از آنها اینکه چگونه کامران دیبا با برهم‌نشتی نوین از این دو رویکرد در پی پیوند بین فرهنگ محلی با جهان‌گرایی بود. برای روشن کردن مورد اخیر، این مقاله طراحی و توسعه شوشتر نو را می‌کاود، نمونۀ نوینی از محله که دیبا در جنوب غربی ایران طراحی کرد. آنچه در طرح مضمر است، دیدگاه دیباست در باب بحث‌های کنگره و هدف او در توسعه محیطی منعطف که با رشد و تغییر در طی زمان سازگار می‌شود، در حالی که ویژگی‌های اصلی‌اش را حفظ می‌کند.
Sedighi, Mohamad. “Rethinking the Architecture of Shushtar-Nou: A Forgotten Episode of Architectural Regionalism in 1970s Iran”. In International Journal of Islamic Architecture, Volume 9, Number 1, 1 March 2020, pp. 135-167(33)
– اطلاعات بیشتر:
https://doi.org/10.1386/ijia_00007_1
https://www.intellectbooks.com/international-journal-of-islamic-architecture
جایگاه دانش‌پژوهی در هنر معاصر و مدرن متأخر ایران | نشست مجازی
آرامگاه شهدای ۳۰ تیر
مریم ابراهیمی
ورق‌هایی خوانده‌نشده از تاریخ اهواز معاصر؛ نخستین مسافرخانه‌های شهر به استناد روایات شفاهی (۱)
وحید آقایی
فنّ جمیل: زندگی و آثار علی محمد اصفهانی، کاشی‌ساز و نقاشی دورۀ قاجار| مهدی مکّی‌نژاد
وبگاه تاریخ‌پژوهی و نظریه‌پژوهی معماری و هنر
