ویلم فلور در این مقاله پیش از بحث دربارۀ تأسیس و کارکرد نخستین جذام‌خانۀ واقعی در ایران، شرح مختصری دربارۀ آسیب‌شناسی جذام عرضه می‌کند و نام‌هایی که در زبان فارسی بر این بیماری گذاشته‌اند مرور می‌کند؛ قدیمی‌ترین شواهد باستان‌شناسی از شیوع این بیماری نیز ارائه می‌شود. همچنین رفتار اجتماعی در ایرانِ شاهنشاهی در قبال جذام را برجسته و به قدیمی‌ترین اوصافِ پزشکیِ جذام در زبان فارسی نیز اشاره می‌کند. دربارۀ شیوع جذاب در طی سده‌های مختلف در ایران بسیار کم می‌دانیم، شاهدش فقدان دانش دربارۀ وقوع و شیوع آن در میان درمانگران و مؤسسات در ایران، حتی در اواخر دهۀ ۱۹۲۰. اگرچه روستاهای مجزای جذامی‌ها از پیش از سال ۱۹۲۶ هم وجود داشت، در این زمان و با عرضۀ درمانِ پزشکی متعارف از طرف مبلغان امریکایی بود که روستای محراب‌خان نخستین جذام‌خانۀ ایران شد. تأمین‌کنندگان مالی، کارکنان پرشکی و درمانی، محیط زندگی جذامی‌ها و تعدادشان در محراب‌خان و همچنین اینکه چطور جمعیت و وضعیت این افراد طی زمان تغییر کرد و اینکه چطور به بخشی از ساختار نظامِ درمانی عمومی ایران تبدیل شد، جزو مباحث این مقاله است. فلور در پایان و به طور مختصر تأسیس و کارکرد دو جذام‌خانۀ دیگر در ایران  و نیز ریشه‌کنی تدریجی اما قطعی جذام در ایران را شرح می‌دهد.

Willem Floor. "Qal'eh-ye Mehrab Khan: The First Leprosarium in Iran," in Iranian Studies, Vol. 53, Issaue 1-2: Special Section: Medicine and Public Health in Modern Iran: Historical and Sociological Perspectives, 2020, pp 9- 41.

– پیوند مقاله در وبگاه مجلۀ مطالعات ایران:

https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/00210862.2019.1664884