Architecture in Words: Theatre, language and sensuous space of architecture
By Louis Pelletier
Taylor & Francis e-Library, 2006.
کتاب معماری در کلمات، نقش معماری را به مثابۀ زبانی پرمعنی در خلال مفهوم تئوری شخصیت بیان میکند و در این مسیر به تئاتر بهسان الگویی برای آفرینش فضای وابسته به احساس در معماری نگاه میکند.
از آغاز قرن هجدهم، تئاتر نقشی فراتر از سرگرمی داشت؛ و به این عمل بهسان فعالیتی با هدف برانگیختن احساسات در بیننده و تشویق وی به اندیشیدن نگاه شد. این موضوع نحوۀ ارتباط افراد با یکدیگر را در جامعه تغییر داد. این تغییر مفهوم منجر به رشد درام درمقابل تراژدی و پدیدارشدن تعلیق در نمایشنامهها شد. بازیگری دیگر تنها نقشآفرینی بر روی صحنۀ تئاتر نبود. این تغییرات پیامدهایی در کلیت معماری، طراحی تئاترها و همچنین در پیکربندی حوزههای عمومی و خصوصی داشت. تئاترها محلی برای گردآمدن اجتماع مردم، به صورت محلی عمومی درآمد که برخلاف تئاترهای قدیمیتر که با پرسپکتیو جایگاه شاه و صحنه پدیدار میشد، همۀ تماشاچیان را در یک جایگاه همارزش قرار میداد. توالی فضاها، تأثیرات صنعت روشنایی، و نقش حکایتگر ویژگیهای معماری، همگی تحت تأثیر تحولات موازی تئاتر بودند.
نویسنده در این کتاب به بیان و پرورش نظریۀ بیانگری و روایتگری معماری از دیدۀ نظریهپردازان پرداخته است و در توضیح این نظریه سعی در برقراری ارتباط بین معماری و تئاتر و بیان تشابهات این دو کرده است. وی در برقراری نسبت بین معماری و هنر تئاتر در پرداختن به نظریۀ بیانگری معماری، با بیان ایدئولوژی حاکم بر زمانه، خواننده را در ابتدا متوجۀ سیاق کلی میکند، سپس در امتداد سیر تطور نظریههای معماری با بیان نظریههای از صاحبنظرانی همچون پرو[۱]، بلوندل[۲]، بوفران[۳]، میزیه[۴] و … در زمینۀ برقراری نسبت بین معماری و هنر تئاتر به شخصیت بیانگر معماری و به عبارتی روایتگری معماری میپردازد. براین اساس عناصر معماریای را که این وجه را در بنا قوت میبخشد، برمیشمرد و نقش بیانگری آنها را در ارتباط با مخاطب و برانگیختن تفکر و احساس در وی بیان میکند. به عبارتی نویسندۀ کتاب برای برقراری ارتباط بین دو رشتۀ معماری و تئاتر از نظریههای مطروح پیشین کمک گرفته است و با برقراری ارتباط بین این نظریات و سیاق زمانۀ آنها، سعی در استخراج بنیانهای اجتماعی ارتباط دهندۀ این دو رشته و تأثیرات کالبدی آنها کرده است.