تهران دورۀ قاجار و به‌ویژه دورۀ ناصرالدین شاه را اغلب با صفت باهره (درخشان روشن) خوانده اند. اما ناصرالدین شاه عمرش به دنیا نبود تا صورت مدرن باهریت را به چشم ببیند. در دورۀ مطفرالدین شاه چراغ برق در ایران متداول شد. او بنایی در مجموعۀ کاخ گلستان ساخت که شب‌ها چون روز روشن می‌شد. «یکی از حیاط‌های اندرونی سلطنتی طهران را که برابر نارنجستان است، شاه امسال از اندرون خارج کرد و جزو بیرون قرار داد و در آنجا یک دستگاه عمارت رفیعه بنا کرد به سبک عمارات فرنگ و ایوانی در آن جا ساخت که شکم ایوان خالی و زیر و روی آن صفحات شیشه می‌باشد و چراغ‌های برق را در جوف آن‌ها قرار دادند که چون شب روشن شود تمام آن عمارت مانند روز می‌شود و تا حال چنین ایوانی در ایران بنا نشده از ایجادات مظفرالدین شاه [است]. در عشر دوم رجب امسال [۱۳۲۱ ق] قابل سکونت است. دستورالعمل این از مرحوم میرزا محمودخان حکیم‌الملک وزیر دربار است».
منبع: سپهر، عبدالحسین‌خان. «یادداشتهای ملک‌المورخین». در مرآت الوقایع مظفری و یادداشتهای ملک المورخین. با تصحیحات و توضیحات و مقدمه‌های عبدالحسین نوایی. تهران: انتشارات زرین، ۱۳۶۷، ص ۴۳.
وبگاه تاریخ‌پژوهی و نظریه‌پژوهی معماری و هنر
