بسیاری پرسشها دربارۀ معماری و نحوۀ آموزش آن در طول دهۀ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ بر این رشته تأثیر گذاشته است. از ژاپن تا آمریکا و با نظر بر کشورهای اروپایی، آمریکای جنوبی و خاورمیانه، گفتمان دانشجویان معماری بیانگر شیوهای تقریباً یکسان در بسیاری قارهها است؛ با گواه بر این مسئله که ورای نقطۀ انقطاعی که در ماه مه ۱۹۶۸ در پاریس ایجاد شد، نسلی وجود دارد که در طلبِ پرداختن و تجربۀ معماری به گونهای متفاوت است.
مجموعۀ گروهیِ حاضر، که در آن آثار ۲۳ نویسنده از میان برجستهترین متخصصان موضوع گرد هم آمده، برای نخستین بار، منظری بینالمللی از تاریخ آموزش معماری در طیِ دهۀ ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ عرضه شده است؛ دورهای با خلاقیتهای درخشان که تحولاتی دیرپا در رشته و آموزش آن پدید آورد. به رغم آنکه معماری، به طور گسترده، به سمت علوم انسانی و همینطور تجربیات ریاضی و رایانهای گشوده میشود، ظهور جایگزینهای ساختاری در حوزۀ محیط بومشناسی، محیط، یا جایگاه کاربر امروزه به همان قدر در مرکز توجهات قرار دارد.
باب سوم در فصل دوم کتاب با عنوان «تغییرات آموزش طراحی معماریِ دانشگاه ملی ایران در دهۀ ۱۹۶۰» به قلم یحیی سپهری است. در دهۀ ۱۹۶۰، در ایران نیز همزمان با تغییرات جهانی، تغییراتی اساسی در آموزش معماری رخ داد. این فصل از کتاب، به تغییرات آموزش طراحی معماری در دانشگاه ملی ایران، یکی از دو دانشکدۀ معماری ایران در دهۀ ۱۹۶۰، میپردازد. تحقیق با تکیه بر منابع شفاهی و اسناد مکتوب نشان میدهد که تغییرات چگونه و در چه جنبههایی از آموزش طراحی پدید آمد. همچنین ریشههای تغییرات را در داخل و خارج ایران جستجو میکند و میکوشد تا سرنخهایی از علل تغییرات به دست دهد.
ARCHITECTURE 68: Panorama international des renouveaux pédagogiques
Éditeurs scientifiques:
Anne Debarre, Caroline Maniaque, Éléonore Marantz, Jean-Louis Violeau
Métis Presses, 2020
🔹اطلاعات بیشتر: